சிவன் செவ்வகில் மரக்காட்டை நோக்கிக் கடுமையாக முயன்று மலையேறிக்கொண்டிருந்தார். தனக்கு முன்பாகச் சென்றிருந்த பயணிகளின் சுவடுகளை எப்போதாவதுதான் கண்டார். தன் விழிப்பு நிலையில் வேகவேகமாகச் சென்றுகொண்டிருந்தவருக்கு இயற்கை முகமன் கூறிற்று. கடந்து செல்லும் ஒருவருக்குச் சரணா லயமொன்றுக்குப் போகும்போது வழியைத் தவறவிட்ட ஒரு யாத்ரிகனைப் போலவோ அல்லது ஒரு பிச்சைக்காரனைப் போலவோ தோன்றியிருப்பார் அல்லது தன் பாதங்களில் இருந்து கண்களை உயர்த்தி இருந்தால், மலையில் ஒளிந்துகொள்ளப்போகும் கொள்ளைக்காரனைப் போல் தெரிந்திருப்பார். உலகத்திற்குள் இருந்து கொண்டு உலகத்தைப் புறக்கணித்தபடி இருக்கும் ஒரு இடத்தை, தானே தனக்குப் போதுமானதாக இருக்கும் அந்த ஒரு இடத்தை, அவர் தேடிக்கொண்டிருந்தார். சிலவேளைகளில் புதரிலிருந்து ஒரு மான் வெளிவந்து, அவர் வழங்கும் இலைகளை உண்பதற்காகத் தன் பின்னங்கால்களை ஊன்றி, சிவனின் கைகளை நோக்கித் தனது முகவாயை நீட்டும். அவர்கள் கண்கள் சந்தித்து, அடையாளம் கண்டுவிட்ட ஒரு தெறிப்பும் உண்டாகும். அந்தக் கணத்தில் அவரை எப்படிக் கண்டுபிடிப்பது என்பதை அறிந்த ஒரே உயிரினம் அதுதான்.
<img ali
