சுருதிபேதம்
வருஷம் மாதம் தேதி — எதுவும் எனக்கு ஞாபகமில்லை. எனினும், அந்த நாள் என் நினைவை விட்டுப் போகவில்லை. அநேகமாக, கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்த காலமாய்த்தானிருக்கும்.
வைகாசி விசாகமென்று நினைப்பு. நண்பர் சிலரோடு திருச்செந்தூர் சென்றிருந்தேன்.
மாலை மணி எட்டு இருக்கும், வசந்த காலம் தலைகாட்டிவிட்டாலும், புழுக்கம் குறையவில்லை. எனவே கல்மண்டபத்தின் கதகதப்பில் வேகாமல் கடற்கரை மணல்மேட்டில் ‘காத்துக் குடித்து’க் கொண்டிருந்தோம். கடலுக்கு மேலே வான விளிம்புக்கு ஒரு பனை உயரப் பிரமை தந்து, கிருஷ்ணபட்சத்துப் பிரதிமைக் கலை மேலேறியது; பூர்ணிமையின் மவுசை இழந்தபோதிலும் பிரகாசம் குறையவில்லை. உடம்புக்கு ஒத்தடம் கொடுத்தது கடற்கரை உப்புக் காற்று, சரசரக்கப் பட்டுப் புடவை கட்டி அடிபெயரும் குமரியைப்போலக் கடலலைகள் உருண்டு வந்தன.
அப்போதுதான் அந்த தேவநாதம் காற்றில் மிதந்து வந்தது. நாதஸ்வரக் கச்சேரியைத் தூரத்தில் இர
